داستان مهلکه اثری از masoo و masoome E

نام داستان: مهلکه

نویسنده گان: masooو masoomeh E

ژانر:عاشقانه، تراژدی، جنایی

تعداد صفحه: ۱۳۸

خلاصه: مهلکه! منطقه‌ای قرمز با شرایطی مخاطره آمیز که گام نهادن در آن، گامی به سوی مرگ است! منطقه‌ای که حیات در آن به واسطه‌ی مجوزِ جلادانِ آن‌جاست که یا می‌بخشند و یا می‌درند! انتخاب خودشان بود، نبود؟ انتخابی که هرچند قرار به استقرار در آتشِ زوال نداشت! انتخابی که از اول با توافقی چند جانبه همراه شد و بعد آن‌ها را به انحطاط دعوت کرد. این بوی مرگ از کدام سو به مشام می‌رسد؟ از مقصد یا میانه‌ی راه؟

پیشنهاد نودهشتیا:

دانلود داستان مبرا نودهشتیا

برشی از متن کتاب:

حینی که گام‌های بلندشان را روانه‌ی تنِ به خاک نشسته‌ی زمین می‌کردند، صدای مونا به گوششان رسید:

– به ماهان تهمت زدن!

ماهان نفس عمیقی کشید و دستش را که بالا آورد، مسیرِ آن را از پیشانی تا چانه‌اش روی صورتِ داغ کرده‌اش، امتداد داد. میثم متعجب، چشمانش را میانِ مونا و ماهان می‌گرداند و کمی که کنجکاوی‌اش بیشتر شد، لب از لب گشود:

– چه تهمتی؟

ماهان خیره‌ی روبه‌رو، گفت:

– حملِ مواد مخدر!

بیتا و میثم شوک زده، نگاهی به یکدیگر انداختند. ماهان و میثم مدام جهت نگاهشان از روبه‌رو به عقب و از عقب به روبه‌رو متغیر می‌شد. ماهان نگاهی به میثم انداخت و جز چشمانی تعجب بار، چیزی از جانبِ او، عایدش نشد!

– یعنی دقیقا چجوری؟

مونا دستی به پیشانیِ خیس شده با دانه‌های غلتانِ عرقی که رویش می‌رقصیدند، کشید و ماهان همانطور که دستی به ته ریشِ مرتبش می‌کشید، گفت:

– داشتم از سرکار برمی‌گشتم که پلیس جلوی راهم رو گرفت و گفت باید ماشین رو بگردن؛ منم چون از خودم مطمئن بودم، کاری نکردم اما قصه جایی عجیب شد که از ماشینم مواد پیدا کردن؛ اون هم نه یه ذره و دو ذره، انقدری که بشه باهاش طناب دار رو بوسید!

در ادامه‌ی حرف‌های ماهان، مونا به میان آمد:

– از دست پلیس‌ها فرار کرد. قرار بود قاچاقی و زمینی یه مدت بریم ترکیه تا آبا از آسیاب بیفته اما…

ماهان سرش را بالا گرفت و در حالی که با چشمانِ ریز شده و نیمه باز، تیغِ تیزِ شمشیرِ خورشید را شکار می‌کرد، ادامه داد:

– متاسفانه کسی که بهش اعتماد کردیم، خیانت کرد و این شد که به جای ترکیه، سر از بیابون‌های سوریه درآوردیم.

سرش را که پایین گرفت، چشمانِ متعجبِ میثم را به تماشا نشست. تلخندی زده و چشمانش را پایین‌تر کشید و با نوکِ کفش‌هایش مشغول به راندنِ سنگی رو به جلو شد.

– اول قرار نبود مونا باهام بیاد. قرار بود من تنها برم و اون هم بعد یه مدت بیاد پیشم منتها حریفِ لجبازیش نشدم.

مونا لبخند کمرنگی بر لب نشاند. بیتا که تا آن لحظه مهمانِ سکوت بود، بالاخره روزه‌ سکوتش را شکست:

– راستش… راستش نمی‌خوام منفی‌نگر باشم یا با وجودِ کمکی که بهمون کردید، بد فکر کنم؛ ولی…

سرش را به سوی مونا چرخاند.

– واقعا مطمئنی که همچین چیزی… فقط تهمته؟

مونا بی آنکه خمی به ابرو بیاورد، به لبخندِ کم جانش، کمی قوت بخشید.

– من از بچگی ماهان رو می‌شناسم. بیست سال به پای هم نشستیم؛ چطور بهش شک داشته باشم؟ انقدری می‌شناسمش که بدونم اهل این کارها نیست!

دانلود رمان جدید